Paris, je t'aime et je pleure pour toi

Sinds gisterenavond zit ik met rillingen en een misselijk gevoel op de bank. Ik huil om alle onschuldige slachtoffers in Parijs. Maar ik huil ook om mensen die huis en haard verlaten hebben om dit soort geweld te ontvluchten, en nu hier de schuld van krijgen. Ik huil om de onverdraagzaamheid tegen vluchtelingen. Ik huil om alle slachtoffers van dit soort aanslagen waar ook ter wereld, die niet allerlei extra nieuwsuitzendingen krijgen, omdat ze niet in Europa wonen. Ik huil om het feit dat we nog steeds niet in een veilige wereld wonen. Ik huil om de afschuwelijke commentaren van sommige mensen over moslims. En ik huil zelfs een beetje om de aanslagplegers. Die zijn ook ooit jong geweest. Misschien zijn ze zelfs wel opgegroeid in Parijs. Wat heeft ze ertoe gezet om tot dit soort daden te komen? Hoe zouden hun moeders zich voelen als ze horen dat hun jongens veranderd zijn in monsters, die onschuldige slachtoffers afslachten? Ik huil om Parijs en ik huil om onze wereld.