Mijn oma

Ik zou vandaag een vrolijk blogje schrijven over de heerlijke dag, die mams & ik gisteren bij Atelier Bep gehad hebben. Maar daar ben ik even niet voor in de stemming. Ik ben vandaag met mams naar mijn lieve oma geweest & voor een kort moment dachten we echt dat ze er definitief niet meer was. Dat maakt me aan de ene kant verdrietig, maar aan de andere kant gun ik het haar zo dat ze gewoon rust heeft. Mijn lieve oma, die al een poosje niet meer de oude oma is door haar dementie. Vroeger kocht ze speciaal voor mij spritsen, die ik dan op een schoteltje opgediend kreeg, terwijl de volwassenen cake aten. Als ik bij opa & oma ging logeren, dan stond ze extra vroeg op om voor mij & opa ontbijt klaar te maken. Beschuit met muisjes met verssgeperst sinaasappelsap. En dat aten we dan op liggend in het grote bed tussen opa & oma in. Er was geen betere plek voor een ontbijt mogelijk. Of we gingen samen naar de kinderboerderij. En toen opa net overleden was, ging oma gewoon mee naar Aruba met mijn tante voor de doop van mijn nichtje. Mijn stoere, lieve, ondernemende, slimme oma! Wat zou ik graag willen dat ze weer de oude zou zijn. Niet die oude breekbare vrouw, die eigenlijk niet meer in deze wereld leeft. Maar helaas, dat gaat niet. Lieve oma, ga maar gewoon. Geen pijn, geen ellende meer. Ga maar gewoon naar opa toe. Wij redden ons wel hier!