Over ‘luie’ dagen

Gisteren hadden we een lui dagje. Tenminste dat was de bedoeling. We gingen toch nog niet verkassen vanwege de regen ‘s nachts en hadden geen zin om weer een dure fjordtour te maken of ons erg in te spannen. Lekker relaxen op de camping dus. Ik heb in de tent een boek zitten lezen en ook nog een poosje geslapen. Vriendjelief heeft in het zonnetje hetzelfde zitten doen. Rond half 3 begon het toch te kriebelen... zullen we?!? En ja hoor, we gingen toch op pad. Naar Borgund, via de normale weg ongeveer 40 minuten rijden. Om de staafkerk daar te bezoeken. Één van de oudste en best geconserveerde in Noorwegen.

Onderweg zijn we eerst gestopt bij de Jutlamannen. Je denkt misschien dat dat de waterval is, maar het is het uitstekende rotsblok dat je ziet. Volgens de legende was St. Olav op reis met de koning en kwamen ze hier een trollenechtpaar tegen. Het paard van de koning verloor hier zijn hoefijzer en de twee trollen begonnen hard te lachen. Olav nam wraak en veranderde de twee trollen in steen. De vrouw is rond 1800 naar beneden gevallen, maar de man staat nog steeds naast de waterval. Je kan er ook heen wandelen, maar omdat wij een luie dag hadden, hebben we dat niet gedaan.

Na de Jutlamannen gingen we verder op weg naar de staafkerk van Borgund. Op de foto hierboven zie je hem staan met de rode nieuwe kerk en de klokkentoren ook in staafbouw ernaast. Dit is best een toeristische trekpleister, want het is één van de best bewaarde staafkerken van Noorwegen.

Er was ook een klein museum bij over deze kerk, maar daar heb ik geen foto’s genomen. Ooit waren er ruim 1300 staafkerken in Noorwegen, maar daar zijn er nog maar 29 over. Bij een staafkerk wordt eerst een frame op de bodem gebouwd, daarna worden palen neergezet als verankering van de muren en tenslotte worden de muren tegen dat frame van staven aangebouwd en het dak erop geplaatst.

En dat dal heeft dan vaak de vorm van een omgekeerd Vikingschip. Deze kerken zijn helemaal van hout gemaakt, omdat dat vaak het bouwmateriaal was dat veel voorhanden was in de dorpen. En dat is natuurlijk ook de reden dat de meesten nu verdwenen zijn.

De staafkerken zijn bijna allemaal tussen 1100 en 1300 gebouwd en waarschijnlijk waren de interieurs een stuk rijk versierder dan ze nu zijn. Maar tijdens de reformatie zijn een hoop versieringen verwijderd. Al zie je in deze kerk nog steeds het altaar met de kruisiging van Jezus erop geschilderd.

Bij de deuren aan de buitenkant zie je ook mooie versieringen. Deze rond het hoofdportaal zijn acanthusbladeren met daaromheen draken en slangen in Eem ingewikkeld patroon.

Veel staafkerken hebben op het dak versieringen van drakenhoofden. Waarom dit precies is weet men niet. Maar mijn fantasie slaat op hol bij het zien van deze draken. 

De kerk van Ringebu is extra bijzonder omdat ook de klokkentoren in dezelfde staafbouwstijl er nog naast staat. Dit is de enige overgebleven kerk waar dit het geval is.

Hier nog één foto met de mooie roze bloemen op de voorgrond. Deze kerk is zeker de moeite van het bezoeken waard. 

Nadat we bij de kerk geweest zijn heb ik nogmaals geëxperimenteerd met de nieuwe camera. Ik heb geprobeerd bijen te fotograferen. Helaas zijn de meeste bijen niet scherp geworden. Maar deze wel. 

En ik had mazzel, want deze mooie vlinder kwam in één keer goed op de foto.

Op de terugweg namen we niet weer de lange tunnel, maar zijn we over de Aurlandsfjellet gereden. De oude weg die over de bergen naar Aurland loopt. Dit is één van de toeristische routes in Noorwegen en je begrijpt vast waarom als je de foto’s ziet. Hier een snelstromende riviertje.

En nog eentje. 

Terwijl ik naar het riviertje liep om dat te fotograferen kwam ik deze Hermelijn tegen (herkenbaar aan zijn zwarte staartpunt leerde ik gisteravond). Hij stak net het pad over toen ik langs wilde lopen en bleef een poosje op en rond deze steen zitten om te kijken wat ik aan het doen was. Zo schattig. Zo zie je maar dat de natuur soms heel overweldigend kan zijn in Noorwegen, maar dat je niet moet vergeten ook oog te hebben voor het kleine. 

Hier de waterval waardoor één van de twee riviertjes gevoed wordt. Het watern stroomde behoorlijk hard. Ik denk dat dat ook komt doordat het de nacht ervoor geregend had.

Op die toeristische wegen in Noorwegen moet je geen haast hebben. Sowieso was deze weg smal, steil op sommige stukken en bochtig, dus dan ga je vanzelf niet hard. Maar je moet niet vergeten om soms even te stoppen, uit te stappen en te genieten van de landschappen om je heen. Planten die bij ons in de tuin staan, staan hier gewoon in het wild.

Je komt dit soort stapels stenen tegen. Steenmannetjes genaamd. In Scandinavische landen beschermen ze de reizigers tegen trollen en zijn het oriëntatiepunten in de bergen voor wandelaars.

Terwijl we omhoog reden passeerden we veel meertjes. Hier eentje waarin een watervalletje uit komt met wat sneeuw ernaast. Het was dan ook maar 10 graden bovenop de berg. Als je nog iets eerder in het jaar hier bent of als het een koudere zomer is, dan kunnen hier nog hele sneeuwwallen liggen. In de winter is dit gedeelte van de weg dan ook vaak gesloten.

Maar zelfs hierboven zie je nog veel leven zoals deze pluizige plantjes die in moerassig water stonden. Als iemand toevallige de naam ervan weet, dan hoor ik die graag.

De Aurlandsfjellet is in totaal 47 kilometer lang en het hoogste punt ligt op 1306 meter. Behoorlijk hoog dus. En je ziet hier goed dat hij soms wat breder en soms wat smaller is, zodat je goed op moet blijven letten op eventuele tegenliggers.

Maar... je komt altijd geweldig mooie dingen tegen zoals dit volgende meertje dat direct naast de weg lag.

Of deze kale grijze vlakte. Waar stiekem toch heel veel kleur te zien is. 

Hier zie je pas echt goed hoeveel kleur er nog te vinden is hoog in de bergen. Ik vind het zelfs al een beetje herfstig aandoen zo.

Natuurlijk liepen er ook weer schapen rond. Of beter gezegd, lagen ze langs de kant van de weg lekker ge luieren in het zonnetje. Ik geef ze groot gelijk.

En heel soms zie je ineens een pas huisjes staan. Ik vermoed dat deze voor de schapen zijn, zodat ze kunnen schuilen als er slecht weer los barst.

Als je weer naar beneden gaat komt je op een gegeven moment een uitzichtpunt tegen. Hiervandaan heb je een geweldig uitzicht over het Aurlandsfjord. Hier de ene kant, om het hoekje ligt Flåm. 

En hier de andere, verderop gaat dit fjord over in het Sognefjord. Ik vind het licht op deze twee foto’s fantastisch. Je ziet zo mooi het lijnenspel van de wolken. Wat dat betreft hebben we wel mazzel. Want hoewel het best vaak bewolkt is, hebben we prima weer (op die ene regenbui ‘s nachts na) en schijnt nu zelfs het zonnetje weer uitbundig. Hopelijk blijft dat ook zo tijdens de laatste week dat we hier zijn. Zometeen gaan we alle spullen weer inpakken. We gaan namelijk op weg naar de volgende camping. Dit keer hoeven we niet zo ver te rijden, maar toch willen we ergens anders heen.